Mantelzorg voor een naaste met een psychische kwetsbaarheid

‘een verhaal dat gehoord mag worden’

In het atelier van beeldhouwster Hepie de Haan in de voormalige Groen van Prinstererschool zitten vijf vrouwen aan tafel: Paulien, Mirjam, Regina, Petra en Jolanda. Ze zijn afkomstig uit Dokkum, Kollum en Ferwert. Elk met een eigen verhaal en achtergrond, met als gemeenschappelijke deler dat zij de zorg hebben voor iemand met een psychische kwetsbaarheid. Dat kan bijvoorbeeld je echtgenoot of echtgenote zijn, je vader, moeder, broer, zus of goede vriend(in). Naasten van mensen met een psychische kwetsbaarheid zien zichzelf vaak niet als mantelzorger en zullen hun ervaringen niet snel naar buiten brengen. “Erover praten doe je niet zo makkelijk, je hoort het er ‘gewoon’ bij te doen, naast alle andere dingen in je leven.” Hoe langer deze situatie duurt, des te kleiner je (sociale) netwerk vaak wordt. Isolement ligt dan op de loer.

De deelnemers aan het woord:

“Ik had de laatste jaren ongemerkt veel opgekropte emoties, boosheid, verdriet, en last van het sociale isolement waar ik in terecht was gekomen’, vertelt een mantelzorger voor haar partner met een psychische kwetsbaarheid. ‘Er zat zó veel verborgen verdriet vast. Mijn lijf was verkrampt van de stress, ik sliep slecht en durfde mijn verhaal niet kwijt. Je bent toch bang om gezien te worden als ‘zeurkous’. Dankzij deze groep en de cursus beeldhouwen heb ik daar letterlijk en figuurlijk vorm aan kunnen geven en het een plek kunnen geven. Ik kende de deelnemers van tevoren niet maar we hebben echt een band gecreëerd. Wat ben ik blij dat ik deze stap heb durven zetten.”

“Dankzij de beeldhouwcursus, de groep en de geweldige begeleiding van Hepie sta ik veel steviger in mijn schoenen. Ik was gesloten en altijd bang voor de mening van de buitenwereld. Nu durf ik mij veel meer te laten zien en heb meer vrede met mijn mantelzorgsituatie. Het heeft alles lichter, letterlijk draaglijker gemaakt.”

“Door deze groep heb ik zo veel geleerd. Ik heb ontdekt dat je er niet alleen voor staat. Dat was mijn gevoel altijd, en kwam ook door het taboe wat er nog steeds op rust. Mantelzorgen, dat dóe je gewoon, is de instelling. Je praat niet zo gemakkelijk over wat het met je doet, dan voel je je al snel een zeurpiet en ga je maar door. Dat breekt je op na verloop van tijd. Ik ben een rijker mens geworden door deze cursus, en nóg steeds merk ik de positieve werking van dit proces op mij als persoon.”

“Ik zat veel te veel in mijn hoofd en durfde niet meer te voelen. Door actief bezig te zijn kon ik dat loslaten en al mijn weggestopte emoties uiten. Dat gebeurde heel spontaan, tijdens het beeldhouwen, en tijdens de gesprekken met Hepie en de andere mantelzorgers. Het voelde gewoon goed en maakte iets in me los wat al jaren vast zat. In een veilige omgeving met mensen die precies weten wat je doormaakt. Geweldig.”

“Zelf had ik dit nooit gedurfd. Met onbekende mensen over mijn zorgsituatie praten. Ik dacht altijd ‘mijn probleem valt wel mee vergeleken met anderen’. Maar dankzij een gesprek met Baukje heb ik me toch opgegeven voor deze cursus. Ik kwam weer onder de mensen. Toen voelde ik pas de eenzaamheid en het isolement waar ik in terecht was gekomen. Dankzij deze groep voel ik me gehoord en weten we dat we er niet alleen voor staan. En, als kers op de taart, ben ik uit mijn cocon van eenzaamheid gekropen. Ik kan de wereld weer veel beter aan.”

Na de beeldhouwcursus gaan de vrouwen door met een fotografiecursus. Nieuwe deelnemers (m/v) zijn van harte welkom om aan te sluiten. De cursus begint in september aanstaande. Een professionele fotograaf zal hen hierin begeleiden. Cursisten werken met een mobiele telefoon en brengen in beeld wat het voor hen betekent om te zorgen voor een naaste met een psychische kwetsbaarheid. In november van dit jaar (‘de Maand van de Mantelzorger’) wordt er een expositie gehouden met de gemaakte beeldhouwwerken, een serie foto’s en persoonlijke verhalen, opgetekend door schrijfster Ruurdtsje Poortinga. Dit alles wordt uiteindelijk samengevat in een magazine. Hiermee willen we letterlijk zichtbaar maken wat het betekent als je zorgdraagt voor een naaste met een psychische kwetsbaarheid. Zo willen we de drempel verlagen om met elkaar in gesprek te gaan over de verhalen achter dit vaak onbespreekbare en onzichtbare onderwerp.

Er is nog ruimte voor nieuwe deelnemers in september! Paulien, Mirjam, Regina, Petra en Jolanda hopen van harte dat er mantelzorgers(m/v) zijn die zich bij hen aan willen sluiten: “We hebben gemerkt dat het enorm helend is om soortgelijke ervaringen te delen.  Het brengt zó veel moois op gang! Laten we dit taboe-onderwerp doorbreken en met zijn allen in gesprek gaan over zorgen voor een naaste met een psychische kwetsbaarheid. Wij dachten eerst ook ‘Dat is niks voor ons’…Integendeel! We raden het iedereen aan, het brengt je zo ontzettend veel. Doe je mee?”

Wil je meedoen of eerst meer informatie over het project ‘Verhaal in Beeld’ van Stichting Welzijn Het Bolwerk? Neem dan contact op met Baukje Brander, ze is bereikbaar via mob. 06-39 01 26 55 of per e-mail: b.brander@het-bolwerk.eu

N.B. Voor de cursus fotografie in september wordt gebruik gemaakt van je eigen mobiele telefoon. Heb je geen mobiel? Stichting Welzijn Het Bolwerk kan daarbij faciliteren.

De lotgenotenbijeenkomsten voor mantelzorgers van een naaste met psychische kwetsbaarheid worden altijd trouw bezocht. Dit zijn de zogenaamde mantelzorgPLUS-bijeenkomsten. Deze zijn ontstaan vanuit een samenwerking tussen Stichting Welzijn Het Bolwerk en Sietske van der Weg. Sietske is werkzaam als familie-ervaringsdeskundige op dit gebied voor de GGZ. Voor de eerstvolgende bijeenkomst check deze link:
https://het-bolwerk.eu/mantelzorgsteunpunt
Voel je welkom om hier eens een keer vrijblijvend langs te komen en de sfeer van zo’n bijeenkomst te proeven.

• Facebook
• Twitter
• Linkedin
• Whatsapp
• Whatsapp
• Mail