INGEZONDEN STUK
Met instemming las ik opmerkingen van het CDA-raadslid Jan Jitse Visser over de al dan niet zelfstandigheid van Dantumadiel. Dit, i.r.t het tekort op de jaarrekening van 2018 ad € 3, 9 miljoen. Vooral diens vraag: ”De discussie zou in Dantumadiel dan ook zeker moeten gaan hoelang we nog tegen welke prijs bestuurlijk zelfstandig willen zijn?”, is relevant.
Het in 2016 niet aansluiten bij Noardeast-Fryslân zie ik nog steeds als een even gemiste kans als een historische vergissing. Het bestuurlijk niet aansluiten en het wel ’verkopen’ van de ambtelijke organisatie aan de – naar verluidt – nog steeds ‘haperende’ ambtelijke GR DDFK schijnt kostenverhogend voor de inwoners van Dantumadiel te zijn en mogelijk ten koste te gaan van de kwaliteit van de dienstverlening. Eerder noemde ik die constructie een bestuurlijk gedrocht.
Voor een gemeente als Dantumadiel met een inwonertal van nog geen 20.000 inwoners is het huidige dagelijks bestuur college van B&W, zonder eigen ambtenaren ‘Overgekwantificeerd ’. één burgemeester en twee wethouders zouden voldoende moeten zijn. Ik meen, daarmee te kunnen aansluiten bij de mening van voormalig wethouder Roelof Bos, als één van de recentere ervaringsdeskundigen. Wanneer de thans uitgeklede functie van de gemeentesecretaris zou gaan worden vervuld door b.v. iemand op een lager salarisniveau, – die al dan niet ook het griffierschap voor zijn rekening neemt, heeft de gemeenteraad, met een ‘verdunning’ van het college de eerste ruim 2,5 ton realistische en structurele bezuiniging in de pocket.
De gemeenteraad zou daarnaast kunnen inzetten op een gematigde decentralisatie van het openbaar bestuur, schaalverkleining van de politie, meer zelfsturing naar de dorpen, verdere digitalisering van de dienstverlening etc. Dit alles – i.c.m. efficiëntere benutting van de dorpshuizen/MFC’s en aansluiting bij Noardeast-Fryslân of opknippen – zou wel eens ten goede kunnen komen van de burger. Het vaak misbruikte argument, dat de afstand tussen burger en politiek te groot zou worden, snijdt nauwelijks hout. De publieke tribunes tijdens raadsvergaderingen bevestigen dit. De gemiddelde burger heeft immers ‘slechts’ belang bij de snelle levering van rijbewijs, paspoort of bouwvergunning. Via digitalisering in MFC’s kan dit sneller en klantvriendelijker. Het maken van dergelijke keuzes vereist niet alleen politieke moed, maar tegelijk een gedegen langere langetermijnvisie, dan de in Dantumadiel gebruikelijke politieke ‘langetermijnvisie’ van één coalitieperiode. Door een structureel tekort van miljoenen worden de lasten van de inwoner van Dantumadiel niet bepaald lager. Maar ja, de gemeenteraad is de baas !
Feanwâlden, Jos Debreczenyi