Hoe ‘wonderkind’ Fimme uit Wyns twee geboortedagen kreeg

WYNS – Het is een van de ergste scenario’s die je als ouders kunt meemaken. Bert en Baukje Agema konden hun zoon twintig minuten lang niet vinden, nadat hij in het water was beland. Na uren van reanimeren is Fimme nu een ‘gewoon’ jongetje, een resultaat dat dokters niet voor mogelijk hielden, schrijft Omrop Fryslân. Het heeft het hele dorp Wyns in z’n greep op 27 januari 2017. Een jongetje van vier jaar belandt in het water, nadat hij uitglijdt. Bij de speeltuin aan de Dokkumer Ie helpen tal van inwoners mee met zoeken. Als de hulpdiensten er zijn, komt het besef bij moeder Baukje Agema. “Dit is helemaal mis. Dan is er volledige paniek, echt paniek. Ik weet nog dat ik erg onrustig was en heen en weer liep.”

Totale onmacht

Ze blijft in huis met de andere kinderen, terwijl vader Bert naar de speeltuin gaat. Ze weten ongeveer waar Fimme in het water is gevallen. “Je kunt er wel inspringen, maar het is alleen maar zwart water, dus je ziet niets. Waar spring je dan naar toe? Dat is totale onmacht, echt complete paniek. Adrenaline die alle kanten opschiet.” Na twintig stressvolle minuten zien ze iets drijven. Jongens die in een bootje waren gestapt om mee te zoeken, denken dat het een plastic zak is. Dan blijkt dat het Fimme is. Een van de jongens springt het water in en brengt hem naar de kant. “Net als een lammetje dat uit het water werd gehaald”, zegt vader Bert. “Eigenlijk was het Fimme niet meer. De geest was er volledig uit.”

Met de helikopter naar Groningen

Fimme wordt op de wal gelegd, waarna een groep mensen uit het dorp begint met reanimeren. Dat duurt lang. De hulpdiensten nemen het over en Fimme wordt met de helikopter naar het UMCG in Groningen gebracht. Vader en moeder gaan met de auto naar het ziekenhuis. Onderweg zien ze de helikopter. “Hij ligt nu daar en wij zitten hier. Als hij nu direct sterft, zijn wij er niet bij”, zegt Baukje. Fimme overleeft de vlucht. Eenmaal in het ziekenhuis blijkt dat zijn lichaamstemperatuur 23 graden is. Het wachten duurt lang. Baukje en Bert worden zo nu en dan bijgepraat over de stand van zaken, maar ze kunnen niet bij hun zoon zijn. Hij wordt geopereerd. “Ik herinner me nog dat ik het gevoel had dat ik overkookte. Dat ik mijn hitte niet meer kwijt kon”, vertelt Bert. Ook Baukje herinnert het zich nog goed. “Het was heftig. Ik dacht: als iemand me nu aanraakt, dan val ik in duizend stukjes uit elkaar.”

’s Middags om vier uur waren ze aan het zoeken naar Fimme, pas even na middernacht komt de dokter bij de ouders met het eerste nieuws. Het lijkt, naar omstandigheden, goed te gaan met hun zoon. Ze kunnen even bij hem kijken. Hij wordt in slaap gehouden en ligt aan de hart-longmachine. Zijn buik ligt helemaal open, omdat ze snel bij het hart moeten kunnen als het misgaat. De onzekerheid voor vader en moeder is nog niet voorbij. De eerste stap om te zien welke impact dit allemaal heeft gehad op Fimmes gezondheid, is het loskoppelen van de hart-longmachine. “Oh, nu moet zijn hartje het zelf doen, dat is echt heel spannend”, beseft Baukje.

Een dag later wordt Fimme even uit zijn slaap gehaald. De dokters geven twee scenario’s: óf hij wordt wakker en dan kunnen ze zien hoe ernstig de schade is, óf hij wordt helemaal niet wakker. De medicatie wordt afgebouwd. Fimme blijft rustig en heeft zijn ogen nog dicht. Om te zien hoe het gaat, moet hij in mama’s hand knijpen. “Hé Fimme, mama is hier en papa is hier. Knijp maar eens in mijn hand.”

Een overwinning

Er zit vertraging in, maar Fimme knijpt wel. Dat betekent dat hij begrijpt wat er van hem gevraagd wordt en dat hij dat ook kan uitvoeren. “Dat hebben we alvast”, zegt Baukje. Aan de andere hand zit papa en ook daar kan hij op commando in knijpen. Het lukt ook om met zijn tenen te wiebelen. Fimme heeft zijn ogen dicht, er rollen tranen uit. Hij heeft voorlopig genoeg laten zien en wordt weer in slaap gebracht. Maar dit is een overwinning. Het plan is om Fimme aan het eind van de middag nog eens wakker te maken. Maar Fimme is onrustig, hij breekt steeds door de medicatie heen. Vader en moeder moeten even slikken. Het raakt hen. “Het is wonderbaarlijk”, vertelt moeder. “Hij wilde naar ons toe.” Eerder dan gepland halen ze hem definitief uit zijn slaap. Hij deed zijn ogen open, maar wilde ook de tube van de beademing eruit hebben. “Weg met die tube”, herinnert vader zich. Ze hebben toen meteen ook de beademing gestopt. “Mama, ik wil naar huis”, zei Fimme. Beter kan niet, juicht moeder. “Dan denk je: hij praat! Hij ademt en hij praat. Hij doet het gewoon! Echt fantastisch.”

“Het wonder van het UMCG”

Het ging ook al rond in het Groningse ziekenhuis. “Dit is het wonder van het UMCG”, vertelde een medewerker aan de ouders. “Bedenk wel dat hij twee geboortedatums heeft”, zei een van de spoedchirurgen die Fimme behandelde. Nu, zeven jaar later, is Fimme een ‘gewone’ jongen van elf jaar die in groep acht zit. Aan de buitenkant zie je niets aan hem. Alleen als hij zijn shirt omhoog trekt: op zijn buik is een groot litteken te zien. “Het is best wel lang, omdat het toen is opgesneden om al het water eruit te halen”, zegt hij. Watervrees heeft hij er allerminst aan overgehouden. Hij houdt van zwemmen. “3, 2, 1, bommetje!”, roept hij en zo springt hij weer het water in waar hij zeven jaar geleden nog, balancerend op het randje van de dood, werd uitgehaald.

• Facebook
• Twitter
• Linkedin
• Whatsapp
• Whatsapp
• Mail